Vlak nadat hij zijn bedrijf verkocht in 1999, overleed zijn vrouw, de moeder van zijn drie kinderen. Kort daarna werd hij getroffen door een hersenbloeding. “Daarna ben ik vier dagen helemaal blind geweest en het heeft vijf jaar geduurd voordat mijn zicht weer volledig terug was. Dat ging heel langzaam. Toch ben ik van die hersenbloeding redelijk bijgekomen. Ik heb zelfs nog een halve marathon gelopen na die tijd.”

Ongelooflijk moeilijk traject
Zijn infarct vorig jaar had een grotere impact. “Ik ging raar lopen en zag dubbel. In eerste instantie had ik niet eens in de gaten dat ik een infarct had.” Omdat zeilen niet meer ging en omdat hij hier beter passende zorg kon krijgen, besloot Cees terug te verhuizen naar Nederland. Dat ging niet zonder slag of stoot. “Het is een ongelooflijk moeilijk traject om weer in Nederland te gaan wonen. Mijn rijbewijs was in coronatijd verlopen en niet meer te verlengen. En ik kreeg problemen met de Belastingdienst. In mijn tijd in Portugal had ik geen aangifte gedaan en inmiddels zat ik in de schulden.”

Niet meer goed verwerken
Via Centraal Onthaal en Zorg voor elkaar Breda kwam Cees bij Violette terecht. “Er was heel veel te regelen. Mijn papieren, een huurwoning, het oplossen van mijn schulden, het aanvragen van toeslagen. Ik wilde alles oplossen, maar ik kan die documenten niet meer goed lezen en verwerken. Voor het eerst in mijn leven heb ik om hulp gevraagd. Met Violette heb ik alles zo veel sneller geregeld dan alleen. Samen met Violette is het gelukt om bij het Stella-team terecht te komen. Dat ging niet makkelijk.” Dit team van de Belastingdienst helpt mensen die zich in een complexe en urgente schuldsituatie bevinden.

Goede samenwerking
Naast Centraal Onthaal en Onder de Pannen was ook Violettes collega Jessika van het Sociaal Raadsliedenwerk betrokken. “Zij heeft met mij mijn hele financiële situatie doorgenomen en veel geregeld met onder andere de Belastingdienst. Daar is ze echt handig mee. Dat was echt een goede samenwerking.”

Na 500 meter kapot
De gezondheid van Cees gaat niet meer heel hard vooruit. “Bij het revalidatiecentrum was ik na een maand klaar. Daar gaven ze aan dat er niet meer veel verbetering in zit. Sindsdien sport ik op eigen kosten bij Fysiofit. Om er toch uit te halen wat er in zit. Het lopen gaat gewoon heel moeilijk, na 500 meter ben ik kapot. Maar ik heb niet gewacht tot mijn pensioen met leven en genieten. Ik heb misschien wel 60.000 mijl gevaren en heb veel vrijheid gekend.”

Hoop voor de toekomst
Inmiddels huurt Cees via de Hospita-regeling een kamer bij een vriendin in huis. “Fijn dat dat voor nu kan.” Volgend jaar moet hij op zoek naar nieuwe, meer definitieve woonruimte. “Dat wordt nog wel wat, maar ik richt me op het nu. Cees is blij dat hij om hulp heeft gevraagd. “Daar schaam ik me ook niet voor, het was gewoon hard nodig. Als ik geen hulp had ingeschakeld, zou het een geweldige puinhoop gebleven zijn. Er zitten zoveel aspecten aan wat IMW doet: huisvesting, schulden, bestaanszekerheid en zorgondersteuning. Zonder Violette en Jessika was me nooit gelukt om er bij het Stella-team tussen te komen. Maar het belangrijkst vind ik het klankbord dat ze voor me zijn. Het is allemaal zo snel geregeld met de hulp die ik heb ontvangen. Dat het tot nu toe steeds is gelukt, geeft me hoop voor de toekomst.”

Violette
“De eerste prioriteit voor Cees was het creëren van rust en overzicht in de chaos. In het begin spraken we bijna wekelijks af om alles in gang te zetten. Cees had met spoed woonruimte nodig, daarin heb ik met hem meegedacht. Bijvoorbeeld door te bemiddelen met Onder de Pannen. Doordat Cees hier gebruik van kon maken, heeft het inwonen bij een kennis geen invloed op de toeslagen en het pensioen van de hoofdbewoner. Hierdoor hoeft hij geen gebruik te maken van opvanglocaties. Voor Cees is het nu weer duidelijk wat prioriteit heeft en dat geeft hem rust. Bijvoorbeeld om zich te concentreren op zijn verdere herstel.”