Aan de binnenkant van het telefoonhoesje van Monique uit Breda zit een stickertje. ‘Crisiskaart aanwezig’ staat erop. Het kaartje zelf zit in het hoesje. ‘Het geeft me een veilig gevoel’, zegt Monique. ‘Mensen weten door het kaartje hoe ze moeten handelen als er met mij iets gebeurt. En doordat het zo helder omschreven staat, kan ik dat nu ook zelf beter aangeven.’
Door een ongeval in 1990 heeft Monique niet-aangeboren-hersenletsel. ‘De enige mogelijkheid na ontslag uit het ziekenhuis was snel zelfstandig het leven weer op te pakken. Revalidatie werd toen nog niet aangeboden. Mijn studies heb ik toch succesvol afgerond maar dat vergde veel van me. Ik heb veel moeite met woordvinding en mijn kortetermijngeheugen. Mijn dagelijkse agenda bestond uit studeren, consulten en onderzoeken in het ziekenhuis, tijd voor andere (leuke) dingen had ik niet. Uiteindelijk heb ik kunnen werken bij twee zorgverzekeraars. Nu richt ik me alsnog op revalidatie en een veilige toekomst. Dat doe ik in het NAH-Trainingshuis van Amarant in Breda’, vertelt Monique.
In het Trainingshuis krijgt Monique waardevolle begeleiding, legt ze uit. ‘Er zijn hier acht bewoners en zeven begeleiders waarvan drie persoonlijk begeleiders. We werken naar vooraf opgestelde doelen: zelfredzaamheid en de best passende woonvorm bepalen en vinden zijn de belangrijkste. Ook andere behandelaars zoals ergotherapeuten helpen me op weg naar een zo veilig mogelijke en zelfredzame toekomst. Tijdens het traject ontdekten we de crisiskaart. Ik vond dat meteen een goed idee.’
Inmiddels heeft Monique de crisiskaart standaard bij zich. ‘Ik denk er niet elke dag aan maar zorg wel dat ik hem mee heb. Pas kocht ik een ander telefoonhoesje, daar zit hij nu weer in. Het is gewoon een fijn idee dat als er iets gebeurt, mensen direct zien dat ik een crisiskaart heb. Met daarop mijn naam, de contactpersonen die ze kunnen bellen, hoe een crisis bij mij eruit kan zien en hoe ze moeten handelen. Het is al een keer goed van pas gekomen toen ik met een huisgenoot in het centrum was. De kaart gaf hem fijne handvatten toen het even niet goed met me ging.’
Om de kaart goed in te vullen, had Monique met haar begeleider gesprekken met Meike van FAMEUS. ‘Heel belangrijk want je moet nauwkeurig nadenken over wat er op de kaart moet staan. Ik wil bijvoorbeeld geen paniek om me heen. Maar wat betekent dat? Op de kaart staat precies wat mensen wel en niet moeten doen als er iets met mij is. Dat vind ik ook op een andere manier prettig. Ik weet natuurlijk wat ik heb, maar door de omschrijving op de crisiskaart kan ik ook zelf duidelijker aangeven wat er aan de hand is en hoe mensen moeten handelen. Zoals het nu staat opgeschreven kan het eigenlijk niet beter. Aanpassen gaat trouwens ook makkelijk: nadat ik wat gewijzigde gegevens doorgaf, kreeg ik snel een nieuwe kaart.’
Monique koos ervoor om de kaart te laten registreren bij de politie. ‘Dat hoeft niet maar het geeft mij een veilig gevoel. Veel mensen bellen toch 112 als er iets is. Als de politie dan zoekt op mijn naam, zien ze in hun systeem de gegevens van de crisiskaart. Wat mij betreft zouden veel meer mensen van de crisiskaart moeten weten. Het zou goed zijn als het meer bekendheid krijgt. Ik hoop dat ik daar met mijn verhaal ook een beetje aan bijdraag.’
